سبک معماری ویکتوریایی

معماری ویکتوریایی سبک ساختمانی است که در زمان سلطنت ملکه ویکتوریا از 1387-1901 پدیدار شد.

سبک تزیینی معماری ویکتوریایی واکنشی به طراحی های متقارن و ساده سازه های نئوکلاسیک و گرجی بود. معماران نیز به دلیل انقلاب صنعتی از آزادی و منابع بیشتری برخوردار بودند.

اگرچه معماری ویکتوریایی از انگلستان شروع شد، اما به سرعت نفوذ آن گسترده شد و به استرالیا، نیوزیلند و آمریکای شمالی رسید. مورخان معماری ویکتوریایی را به افتخار ملکه بریتانیا ویکتوریا نام گذاری کردند، اما این سبک به سبکی بین‌المللی تبدیل شد که در هر گوشه از جهان نمایندگی داشت.

ظهور معماری ویکتوریایی

ملکه ویکتوریا پادشاهی طولانی مدتی در انگلستان داشت. صنعت معماری در دوره او بیش از دوره های قبل توسعه یافت. با این حال، معماران ساختارهای عصر ویکتوریا را به یک سبک خاص محدود نکردند. برخی از محبوب ترین انواع معماری به سبک ویکتوریا عبارتند از: احیای گوتیک، احیای تودور، ایتالیایی، ملکه آن، احیای رمانسک و امپراتوری دوم. کارشناسان این سبک ها را با تزیینات، عظمت و جزئیات دقیق توصیف می کنند.

انقلاب صنعتی در اواخر قرن هجدهم باعث رونق اقتصادی قابل توجهی شد که این رونق طبقه متوسط رو به رشد را به رفاه بیشتری رساند و تقاضای بیشتری برای مسکن و توسعه شهری ایجاد نمود. تولیدکنندگان نیز به دلیل انقلاب صنعتی مواد جدیدی از جمله فولاد، شیشه و محصولات آهنی را تولید کردند. معماران از این مواد مستحکم و بادوام برای ایجاد ساختمان های چند طبقه بزرگ استفاده کردند.

تولید انبوه و خط مونتاژ امکان استانداردسازی محصولاتی مانند کاشی، آجر و گچ را فراهم کرد. استانداردسازی و تولید انبوه به معماران این امکان را می داد که مجتمع های ساختمانی بزرگی را بسازند که به محبوبیت انواع سبک های معماری ویکتوریایی کمک قابل توجهی نمود.

معماری به سبک ویکتوریایی

معماری ویکتوریایی یکی از متنوع ترین انواع سبک های معماری ها است؛ زیرا خود شامل زیرمجموعه های مختلفی است. بیشتر این سبک ها دارای جزئیات تزیینی و ساختمان های بزرگ هستند.

احیای گوتیک

احیای گوتیک (همچنین گوتیک ویکتوریایی یا نئوگوتیک نیز گفته می شود) یک جنبش معماری است که در اواخر دهه 1840 در انگلستان آغاز شد. این جنبش در نیمه اول قرن نوزدهم شتاب گرفت و گسترش یافت؛ زیرا طرفداران جدی و معماران سبک های نئوگوتیک به دنبال احیای معماری گوتیک قرون وسطایی بودند و قصد داشتند سبک های نئوکلاسیک رایج در آن زمان را تکمیل یا جایگزین کنند. احیای گوتیک از ویژگی‌های نمونه‌های قرون وسطایی، از جمله الگوهای تزئینی، ستون ها، پنجره‌های باریک و بلند با شیشه های رنگی استفاده می‌کند. در اواسط قرن نوزدهم، احیای گوتیک به سبک برجسته معماری در دنیای غرب تبدیل گشت، اما در دهه 1880 و اوایل دهه 1890از محبوبیت آن کاسته شد.

ریشه‌های جنبش احیای گوتیک با جنبش‌های فلسفی مرتبط با کاتولیک و بیداری مجدد باور کلیسای عالی یا آنگلو-کاتولیک مرتبط با رشد ناسازگاری مذهبی در هم آمیخته است.  اعتقاد سنتی و سبک مذهبی «انگلو-کاتولیک» به دلیل جذابیت ذاتی خود در ربع سوم قرن نوزدهم شناخته شد. معماری احیای گوتیک از نظر وفاداری به سبک تزیینی و اصول ساخت و ساز قرون وسطایی خود به طور قابل توجهی متفاوت بود. گاهی اوقات کمی بیشتر از قاب های پنجره های نوک تیز و تزیینات نئوگوتیک در ساختمان بود.

احیای تودور

معماری Revival Tudor اولین بار در دهه 1860 در انگلستان ظاهر شد. کارشناسان توسعه احیای تودور را واکنشی در برابر سبک آراسته احیای گوتیک می دانند.

ساختمان‌های Tudor Revival دارای جزییات بیرونی هستند که از عصر ملکه الیزابت محبوبیت داشته است. این جزییات شامل نیم‌چوب‌کاری، آجرکاری با شاه‌ماهی، پنجره‌های بلند، پنجره‌های خوابگاهی و سقف‌های کاه گلی است.

یکی از معماران برجسته این سبک Mackay Hugh Baillie Scott بود. او سبک معماری خود را با تمرکز بر سادگی و مهارت توسعه داد. سبک او بعداً در سبک هنرهای اولیه و صنایع دستی توسعه یافت. این سبک بعدها در نقاط دیگر، به ویژه مستعمرات بریتانیا تأثیرگذار شد. به عنوان مثال، در نیوزیلند، معمار فرانسیس پتر، این سبک را برای آب و هوای محلی تطبیق داد. در سنگاپور که در آن زمان مستعمره بریتانیا بود، معمارانی مانند نایب السلطنه آلفرد جان بیدول پیشگام در سبکی بودند که به کاخ سیاه و سفید معروف شد. اولین نمونه‌های این سبک از آثار معماران برجسته‌ای مانند نورمن شاو و جورج دیوی سرچشمه می‌گیرد، که در آن زمان طراحی نئوتودور در نظر گرفته می‌شد.

 ایتالیایی

سبک معماری ایتالیایی در سال 1802 با ایجاد کرونکیل، طراحی شده توسط جان نش، در بریتانیا ظاهر شد. مورخان سبک ایتالیایی ویکتوریایی را از این نقطه که بعدها توسط چارلز بری در دهه 1830 توسعه یافت، دانسته اند.

سبک ایتالیایی که مشخصه آن سقف های کم شیب یا مسطح، پیش آمدگی لبه بام های برجسته و درها و پنجره ها است، در دهه 1840 در ایالات متحده رایج شد. معمار، الکساندر جکسون دیویس، این سبک را به عنوان جایگزینی برای سبک های گوتیک و احیای یونانی رایج نمود.

ملکه آن

ملکه آن، یا احیای ملکه آن بریتانیا، به عنوان یک سبک ویکتوریایی در اواخرقرن نوزدهم محبوب بود و تا اوایل قرن بیستم طرفداران زیادی داشت.

معماران از معماری Queen Anne Revival در انگلستان برای ساختمان هایی با متراژ متوسط استفاده کردند. از این سبک به ندرت برای ساختمان های بزرگ مانند کلیساها استفاده شده است. معماری ملکه آن یک سبک محبوب در ایالات متحده محسوب می شد. برخی ویژگی‌هایی که نشان‌دهنده معماری ملکه آن هستند، نما های نامتقارن، شیروانی رو به جلو، بافت‌های متنوع دیوار، پنجره‌های خلیجی، دوک‌کاری‌ها و دودکش‌های برجسته می باشد.

احیای رمانسک

معماری رومانسک یک سبک ویکتوریایی است که در بریتانیا و ایالات متحده رایج بود. دارای طاق های گرد، ستون های کوتاه و ضخیم، نماهای سنگی، نماهای نامتقارن و طاق های بزرگ است.  هنری هابسون ریچاردسون برجسته ترین معمار این دوره در ایالات متحده می باشد که کارشناسان از طرح های او با عنوان Richardson Romanesque یاد می کنند.

امپراتوری دوم

معماری امپراتوری دوم در نیمه پایانی عصر ویکتوریا از 1865 تا 1900 رایج بود. این سبک اولین بار در قرن 18 و 19 در فرانسه و آلمان ظاهر شد. کارشناسان این سبک را با استفاده از خط سقف مانسارد مشخص می کنند.

سبک امپراتوری دوم به دلیل بازسازی هاوسمان پاریس در دهه 1850 و بازسازی موزه لوور محبوبیت پیدا کرد. معمار فرانسوی الاصل Detlef Lienau در سال 1848 به ایالات متحده مهاجرت کرد و اولین خانه امپراتوری دوم را طراحی کرد. پس از جنگ داخلی، این سبک به شهرت بیشتری رسید.

ویژگی های معماری ویکتوریایی

معماری دوران ویکتوریا با توجه بسیار زیاد آن به تزیینات و طراحی داخلی ماکسیمالیستی پرآذین آن مشخص شده است. در حالی که سبک های مختلفی در معماری دوران ویکتوریا وجود دارد، برخی از ویژگی های مشترکی که به شما کمک می کند یک معماری ویکتوریایی را از بیرون تشخیص دهید، عبارتند از:

•     سقف های شیب دار
•     آجر ساده یا رنگارنگ
•     شیروانی های آراسته
•     نرده آهنی رنگ شده
•     ارسی های کشویی و پنجره های حاشیه ای
•     برج ها و برجک های هشت ضلعی یا گرد
•     ایوان های بزرگ
•     باغ های کوچک
•     عدم تقارن

طراحی داخلی در دوره ویکتوریا چند لایه، آراسته و عجیب و غریب بود. نمای داخلی خانه های دوران ویکتوریا اغلب شامل موارد زیر است:

•     راه پله های بزرگ
•     چیدمان های پیچیده با اتاق های متعدد از جمله اتاق های غذاخوری رسمی، کتابخانه ها و سالن ها
•     سقف بلند
•     صفحات چوبی حکاکی شده با تزیینات
•     راهروهایی با کاشی هندسی
•     شومینه های تزیینی
•     شیشه های رنگی
•     مبلمان چوب تیره
•     پرده های سنگین
•     کاغذ دیواری تزیینی
•     کف های چوبی با فرش پوشیده شده

3 ویژگی مهم معماری ویکتوریایی

معماری و طراحی داخلی دوران ویکتوریا منعکس کننده حساسیت های مجلل آن زمان بود.

1. تزیینات: ساختمان های ویکتوریایی برای تزیین طراحی شده بودند. فضاهای داخلی با اثاثیه‌ی پرزرق و برق تزیین می شود، در حالی که شیروانی‌های تزیینی، لبه‌های پشت بام و سقف‌ها نمای بیرونی را تزیین می‌کردند.
2. نمای بیرونی رنگارنگ: خانه‌ها و ساختمان‌های ویکتوریایی معمولاً با انواع پاستل، رنگ‌های جواهری و رنگ‌های خاکی رنگ‌آمیزی می‌شوند. برخی از آنها دارای طرح تک رنگ بوده در حالی که برخی دیگر دارای چندین رنگ متضاد هستند. پنجره‌های شیشه‌ای رنگی هم به فضای داخلی و هم در نمای بیرونی خانه‌های ویکتوریایی رنگ می‌دادند.
3. سازه‌های پیچیده: برخلاف ساختارهای ساده دوره‌های پیشین، ساختمان‌های ویکتوریایی دارای پنجره‌های پر حاشیه، خطوط سقف شیب‌دار (همچنین به عنوان سقف‌های مانساردی شناخته می‌شوند) و ایوان‌های بزرگ و پیچیده هستند.

نمونه از معماری ویکتوریایی

خانه ها و ساختمان های به سبک ویکتوریایی را می توان در سرتاسر جهان یافت.

• کاخ وست مینستر: شاید اساسی ترین ساختمان ویکتوریایی، کاخ وست مینستر مشرف بر رودخانه تیمز در لندن، انگلستان است. این ساختمان که توسط سر چارلز بری پس از آتش سوزی بزرگ سال 1834 ساخته شد، به عنوان الگویی برای اوج طراحی ویکتوریایی عمل می کند. نمای آن به شدت با تزیینات پر شده است و نمایانگر سبک گوتیک می باشد، با ظاهری کلیسا مانند و برج ساعت نمادین بیگ بن.

خانم های نقاشی شده:

بیش از 48000 خانه ادواردیایی و ویکتوریایی در سانفرانسیسکو، کالیفرنیا، بین سال های 1849 تا 1915 ساخته شد. اگرچه بسیاری از آنها در زلزله تاریخی 1906 از دست رفتند، هزاران نمونه در سراسر شهر هنوز پا برجا هستند. خانم‌های نقاشی شده، بلوک‌های رنگارنگ از خانه‌های ویکتوریایی در محله میدان آلامو، از معروف‌ترین آنها هستند. Painted Ladies که در دهه 1960 برای تأکید بر جزییات معماری خود دوباره نقاشی شدند، بخش مهمی از تاریخ غنی معماری سانفرانسیسکو و یک منطقه محبوب برای گردشگران از سراسر جهان هستند.

موزه تاریخ طبیعی آمریکا:

اولین ساختمان متعلق به موزه تاریخ طبیعی آمریکا به سبک گوتیک ویکتوریایی در سال 1877 طراحی شد. موزه شهر نیویورک شامل یک ساختمان پنج طبقه است که از آجر و سنگ قرمز ساخته شده و با سنگ تزیین شده است.

عمارت کارسون:

عمارت کارسون مجموعه ای از سبک های ویکتوریایی است. این خانه که برای بارون چوب ویلیام کارسون در اورکا، کالیفرنیا، در سال 1886 ساخته شد، دارای نمای بیرونی از چوب قرمز، سقف‌هایی با ارتفاعات مختلف، پایانه‌ها و ایوانی با تزئینات بسیار زیاد است.

تالار شهر منچستر:

تالار شهر منچستر انگلستان، توسط معمار بریتانیایی آلفرد واترهاوس در سال 1877 ساخته شد و دارای نمای پرآذینی به سبک گوتیک است و دارای یک برج ساعت به ارتفاع 280 فوت می باشد. در قرن نوزدهم، منچستر مرکز انقلاب صنعتی بود و از کیفیت پایین هوا رنج می برد. دوده‌های کارخانه‌ها بر نمای بیرونی ساختمان‌ها می نشست و جذابیت آن‌ها را از بین می برد. Waterhouse این مشکل را با ساختن ساختمان با نمای بیرونی سنگی یکنواخت حل نمود و برای دیوارهای داخلی از سفال به جای گچ استفاده کرد.